O BLOG

BUSQUEI MUITO TEMPO, SABER O QUE QUERO E O QUE NÃO QUERO, O QUE GOSTO E O QUE NÃO GOSTO, O QUE ME FAZ BEM E O QUE ME FAZ MAL.
AGORA, QUERO DIVIDIR TUDO ISSO, POIS, SINTO ALEGRIA, E ESTA ATITUDE, ME REALIZA DE UMA FORMA QUE NÃO CONSIGO EXPLICAR.
ENTÃO, AGRADEÇO A OPORTUNIDADE DE PODER DIVIDIR ISSO COM TODOS QUE CHEGAM ATÉ ESTE ESPAÇO, MINHA CASA, MEU CANTO, QUE SOMENTE EU TENHO A CHAVE DA PORTA DA ENTRADA, E SEMPRE A DEIXO ABERTA.

SOUGHT LONG, KNOW WHAT I WANT AND DO NOT WANT TO KNOW WHAT, KNOW WHAT I LIKE AND DO NOT LIKE TO KNOW WHAT, KNOW WHAT MAKES ME ILL AND KNOW WHAT MAKES ME WELL.

AND NOW DISCOVERED THAT DIVIDE ALL THIS, GIVE ME JOY, AND SO ME IN A WAY THAT MAKES

COULD NOT EXPLAIN.

SO THANK THE OPPORTUNITY TO SHARE ALL THIS POWER TO ALL THAT COMES UP

THIS SPACE

געזוכט לאַנג, וויסן וואָס איך ווילן און טאָן נישט וועלן צו וויסן וואָס, וויסן וואָס איך ווי און טאָן ניט ווי צו וויסן וואָס, וויסן וואָס מאכט מיר קראַנק און וויסן וואָס מאכט מיר געזונט.

און איצט דיסקאַווערד אַז טיילן אַלע דעם, געבן מיר פרייד, און אַזוי מיר אין אַ וועג אַז מאכט קען ניט דערקלערן.

אַזוי אַ דאַנק די געלעגנהייט צו טיילן אַלע דעם מאַכט צו אַלע אַז קומט צו דעם פּלאַץ.

Wednesday, May 23, 2012

JAQUELINE KOHN

Queridos amigos blogueiros,

Bom Dia para todos !!!!

Faz alguns dias que não venho aqui,  isso me faz uma falta muito grande, este espaço me deixa mais próximo de pessoas que eu gosto muito, pessoas que dividem comigo muitas coisas especiais, e neste momento, gostaria de mandar um abraço especial para uma amiga blogueira, que está passando por um momento meio complicado, um momento de perda, e eu sei que ela está com o coração dolorido, sei disso, pois um tempo passado, eu também estava da mesma forma, quer dizer, acho que ainda estou.

Gostaria de dizer que, algumas dores, por mais que especialistas tentem nos convencer do contrário, jamais passarão, como a de perder quem amamos, mesmo lá no fundo do coração, termos a certeza que nos reencontraremos um dia, ainda assim, não tira a saudade que sentimos todos os dias de nossas vidas.

A Jaqueline Kohn, está passando por um destes momentos, e publicamente, quero dizer a ela, e também a tantas outras pessoas que se encontram na mesma situação, terem perdido amados, foram levados e deixaram um grande vazio, uma saudade muito grande, que dói sim, e continuara doendo, até que, num tempo, que não sei precisar, a dor será mesclada por uma saudade que arrancará lágrimas, e assim ficará, eternamente.

Aliviados seremos todos, até estarmos juntos novamente, eu creio nisso!!!!

Um grande abraço a todos amigos, especialmente a JK, a quem desejo que o tempo fortaleça seu coração, pela falta de sua mãe.

Um grande dia para todos (apesar do congestionamento pela greve do metrô............rs)

Do amigo,

Fábio Luís Stoer

4 comments:

Maryjo said...

Olá Fabio, boa noite! É bem verdade o que vc diz, quando perdi meu pai foi muito duro e a gente nunca esquece mas a saudades doi menos depois de um tempo. Abraços!

Jaqueline Köhn said...

Boa noite Fábio!!

Que susto ao ver meu nome assim, quer me matar do coração?!...rsrs

Nem sei como lhe agradecer por tanto carinho ...

Que Deus lhe abençõe!!

Muito obrigada ...

Um grande abraço

Anonymous said...

Oi, Fábio!

Eu, sempre na contramão dos comportamento superficiais e impostos, provoco meus interlocutores (quando eles me toleram, claro! Risos) dizendo que somos seres que sentem.

Não sentir, quando se pode sentir, é uma castração. Sentimos alegrias, sentimos tristezas... Sentimos!

Sentimentos nos fazem vivos e é preciso, mais que selecionar quais deles "iremos admitir", reaprendermos que somos o que somos TAMBÉM porque sentimos.

Sentir é responder (ou corresponder). Concordo muito com o que você escreveu. Concordo com a sinceridade do que foi escrito.

Saudades... Tem saudades quem tem consciência e memória!

Aquele que nos faz sentir saudades, só procede assim porque o carregamos na lembrança, no espírito... Há quem prefira dizer que carregamos o outro -de alguma forma - em nós mesmos!

A perda de um ente querido é a saudade mais aguda. É afiada, nos dilacera. Mas veja: ela é proporcional à importância de quem nos deixou. Seria isso RUIM? Claro que não!

O ruim é não podermos matar saudades, ou seja, o problema não é senti-la, mas não poder agir de modo que resolvamos o que a causa.

Com o tempo, encontramos uma forma de lidar com isso: Acomodamos essa saudade para que ela nos permita continuar vivendo.

Jaqueline, a seu tempo, encontrará esse equilíbrio. E é admirável contar com pessoas como você que se comovam, que, enfim, SINTAM com ela a sua perda e ajudem conforme a necessidade.

Anonymous said...

Nice post. I was checking continuously this blog and I am impressed!
Extremely helpful info specially the last part :) I care
for such information a lot. I was seeking this certain info for a long time.

Thank you and good luck.

Here is my weblog :: health living